Vaak heb ik het gevoel dat ik me moet verantwoorden tegenover mensen over mijn ziekte. Het is een raar gevoel dat je veel niet kan, maar ook best veel wel.. Soms snap ik 't zelf maar amper. Als kind kon ik al rare blikken krijgen als ik met m'n neussonde een koekje zat te eten.
Maar sommige situaties zijn nog steeds lastig uit te leggen. Bijvoorbeeld als ik aan iedereen zit uit te leggen dat ik niet kan werken naast mijn studie, niet hele dagen naar school kan, maar korte stukjes kan lopen. Maar vervolgens zien ze me dan dansen op Insta of een avondje losgaan. Ook al krijg ik daar vrijwel nooit vervelende reacties op, ik ben er wel mee bezig. Waarom kan ik het een en niet het ander? Ik heb altijd het gevoel dat ik dit moet uitleggen en me hierover moet verantwoorden. Nou weten tuurlijk de meeste mensen niet dat als ik een avond sta te dansen, dat ik dan overdag op de bank lig, de rest van de week daarvan moet bijkomen en ik dit maar een paar keer per jaar kan doen. Maar toch, als je dat allemaal niet weet en mij maar af en toe ziet, kan ik me voorstellen dat het verwarrend kan zijn. Al dat rusten ziet niemand, dat post je niet haha
Maar het is ook heel vermoeiend om hier de hele tijd mee bezig te zijn.. Want ik wil me niet schuldig voelen over het feit dat het een niet kan, maar het ander wel. Hier kan ik niks aan doen. Keuzes moet ik daarin elke dag maken. Het heeft lang geduurd voordat ik ook voor leuke dingen durfde te kiezen. Nu nog zonder schuldgevoel haha. Gelukkig krijg ik daar ook nooit vervelende opmerkingen of rare vragen. Maar toch.. Soms zie je mensen wel 'n beetje vragend kijken als ik in mijn rolstoel op een terras aankom en na een tijdje opsta om naar de wc te gaan. Wat ik ook wel weer snap hahah..
Comments