Ik kijk best veel series en films, je moet wat als je veel rust hahah... Meestal als ik iets kijk, ben ik niet bezig met wie het heeft gemaakt, als het maar leuk of interessant is. Maar er is een producer waar ik echt wel fan van ben, Ryan Murphy. Bijna al zijn films en series heb ik wel gezien en ik vind hem geniaal! Een paar van zijn producties waarvan ik wil dat iedereen die kijkt, is Pose, Hollywood, Nip/Tuck, The Normal Heart, The Boys in the Band en A Secret Love. Ik heb heel veel geleerd van deze producties.
Door Pose heb ik geleerd wat veel LHBTQIA+ mensen van Afro-Amerikaanse en Latijns-Amerikaanse afkomst meemaakten in de jaren 80. Daarvoor had ik nog nooit van ballroom-cultuur gehoord en wist ik niet wat de aids-epidemie écht inhield. Door Hollywood leerde ik waarom diversiteit en representatie in de filmwereld zo belangrijk is.
Maar er is een serie van Ryan Murphy die ik altijd zal blijven kijken en die een hele grote impact op mij maakte als klein meisje.. Glee! Als ik in het ziekenhuis lag, weer niet naar school kon, nachtenlang niet kon slapen, als ik me eenzaam voelde, was deze serie er voor mij. I know, klinkt misschien 'n beetje raar, maar was echt zo. Als ik me niet goed voelde, wisten mijn ouders dat ze Glee op moesten zetten, en ik even alle zorgen of pijn kon vergeten. Ik ging echt geven om de personages, wilde dolgraag bevriend met ze zijn. Daarnaast werd mijn liefde voor muziek nog groter. Heel veel muziek ken ik door Glee. Van Barbra Streisand tot Michael Jackson. En ook ik zong op mijn kamertje alles mee en deed alsof ik Rachel of Kurt was;).
Glee ging over een groepje misfits of minderheden, die struggelde met o.a. seksualiteit, racisme, tienerzwangerschap, misbruik, hun toekomst, zelfmoord, eetstoornis, gepest worden. Dit allemaal gecombineerd met de grootste hits en veel ironie en satire. Dat maakt het zo geniaal, vind ik. Er zaten ook veel scènes in die totaal onrealistisch of heel cliché zijn, maar tegelijkertijd liet 't ook het soms harde leven van (Amerikaanse) tieners zien. Waardoor het ook herkenbaar was voor veel. Het is denk ik de eerste high school serie die echt diversiteit liet zien. Door Glee zag ik bijvoorbeeld voor het eerst een transpersoon, just saying.. Nou niet iets wat je zag in High School Musical (hoe leuk dat ook was;).
Vooral het personage Artie vond ik soms (en nu nog steeds) best herkenbaar. Ook al heeft hij iets anders dan ik, hij is rolstoelgebonden door een ongeluk, waren sommige dingen erg herkenbaar. Bijvoorbeeld wanneer je klasgenoten even niet begrijpen dat het helemaal niet leuk is om altijd afhankelijk te zijn van je ouders, dat je bepaalde dromen hebt die nooit gaan uitkomen maar daardoor leert haalbare dromen te kiezen en dat ondanks alles je toch liever gezond had willen zijn (in zijn geval weer kunnen lopen).
Ik weet dat sommige mensen Glee verschrikkelijk vinden, de serie is zeker niet voor iedereen hahah. Maar toch waren deze personages de eerste mensen tegen wie ik een beetje opkeek, ze waren juíst niet meest perfecte tieners ooit, en soms waren ze ook suf of irritant maar ze hadden wel allemaal wat te vertellen. Al zitten er achteraf gezien ook best wat 'fouten' in de serie of hadden sommige onderwerpen beter behandeld kunnen worden, Glee bracht veel teweeg bij mij en ik leerde er ook veel van. Daarnaast waren ze voor die tijd vooruitstrevend. Ik ben heel blij dat ik met een high school serie ben opgegroeid waarin het normaal was dat twee jongens met elkaar een relatie hadden, een meisje met Down syndroom ook cheerleader kan zijn, de jongen in een rolstoel ook met alle meisjes van school naar bed gaat, twee vrouwelijke cheerleaders verliefd op elkaar worden.
Oh ja en als je wil weten waarom ik jarenlang dacht dat Proud Mary over leven in een rolstoel ging, moet je toch echt effe Glee kijken (aflevering 9, Wheels;)
And to my fellow Gleeks, send me you're favorite Glee quotes!
“Daarnaast werd mijn muziek voor liefde nog groter.” - prachtig!💚